Waar zit de pauzeknop?

OK, deze ronde is voor jou. Krijg ik nu een minuut om te ademen? Ik heb er genoeg van. Pauze. Someone please yell cut (famous last words van die acteur die doodging bij de opnames van the crow). But seriously. Hou godverdomme effe op. Take five. Wat is de magic word? Klootzak.

 

Het is niet dat ik al een week duizelig ben van andere medicijnen. Het is niet dat ik moet kiezen tussen kwijlen, slecht praten en klappertanden enerzijds of bijwerkingen anderzijds (zoals nooit meer een orgasme). Het is niet dat ik vijf keer per dag omval of het zat word om te huilen als ik weer eens mijn vriendenkring ondersproei met halfgekauwde hamburger. Ik snoot mijn neus en er kwam een stuk rode biet uit, daar kon ik dan wel weer om lachen. Het is ook niet dat ik maar drie mails per dag kan tikken en dat dat pijn doet. Het is ook niet dat elke blik op de buik van iris OOK een confrontatie is met wat ik allemaal niet zal kunnen doen met haar. Het is ook niet dat troostpogingen ("ze kan altijd nog op je buik liggen") het alleen erger maken. Het is niet dat ik bang ben te vergeten dingen voor het laatst te doen (zoals rennen, jammer joh) of dat traplopen lang duurt en doodeng is. Het is zelfs niet dat ik mezelf walgelijk vind om te zien als ik eet of lach of snotter of kwijl. Het is ook niet dat ik het schuldgevoel over wat zwangere Iris allemaal in haar eentje moet doen niet kan wegredeneren – laatst vouwde ik een mand was op en zag dat ik na anderhalf uur precies een theedoek had gevouwen (cynische lezers, dit is jullie out, als ik overdrijf kunnen jullie tenminste denken "zo erg is het heus niet"). Het is niet de pijn in mijn kuiten of de godvergeten tijdverspilling die de revalidatiefysio me aandoet door na drie bezoeken me het hooggeprijsde advies te geven "misschien moet je zelf op zoek naar een fysio die je kan masseren want daar ben ik te duur voor". Het is zelfs niet haar blatante onvermogen om te begrijpen dat de waarde van haar "behandeling" gewogen zou moeten worden aan het nut dat ik ervan ervaar; ze begrijpt en geeft toe dat het voor mij nutteloos is wat ze doet "maar zo is nu eenmaal de werkwijze van het revalidatiecentrum". Het is niet de pijn die ik mijn geliefden aandoe of de verlamming die me in aan het halen is.

 

Nee, dat is het allemaal niet.

 

Het is gewoon irritant dat ik langzaam maar zeker iemand word die nergens anders meer over kan lullen (als ik al kan lullen) dan dat gedoe met die ziekte. Omdat het af en toe lijkt alsof er in mijn leven nergens anders meer plek voor is. Als vriend of geliefde zou ik daar vroeg of laat ook genoeg van krijgen. Hoeveel lezen nog tot hier?

 

Dus kom, het is laat voor de tijd van het jaar, de tijd zit krap in haar heden…

7 replies
  1. rvs
    rvs says:

    Het is laat zoals ieder jaar,
    de tijd zit krap in zijn heden,
    vandaag is steeds weer geweest
    steek dus het licht aan dat de toekomst nog uitspaart,
    spreek het brood aan dat nog niet doof is,
    maak de taal waar achter zijn tekens,
    spel het vlees, stil de tijd, leef nog even –

  2. Barbara
    Barbara says:

    Beste Garmt 

    Ik lees je updates en volg je via Jiska van het forum al vanaf het moment dat je deze blog bent begonnen.

    Met respect en ik waardeer je rauwheid de pijn de zelfspot en lees het verdriet.

    ik ben zelf een jaar geleden mijn partner zij heette Iris aan kanker verloren en ook zei wist dat ze niet lang meer had. Ik herken je schrijven. En ik zei ook altijd tegen Iris ik ben er voor je maar ik kan niet begrijpen wat je voelt.

    Wat ik lees is een pure eerlijkheid en dat lees ik. Ik kan clichés uit de kast halen. Dat doe ik niet.

    Wijsheid dat gun ik je de geboorte van jullie prachtige kind en nog wat tijd, want ik weet hoe het voelt om op geleende tijd te overleven.

     

    barbara

     

  3. Emiel
    Emiel says:

    Hoi Garmt

    Ik lees het, en blijf dat doen.

    Niet uit medelijden of zelfkastijding, maar uit verbondenheid, voor altijd

  4. Annemarie
    Annemarie says:

    Ik kom je naam tegen via werk, zie de initiatieven die je hebt opgericht, lees met een mix van bewondering en angst je stukken en wil je in ieder geval laten weten, ook al ken ik je niet, dat ik je dankbaar ben voor het open stellen van jezelf en je ziekte voor anderen. 

  5. jeanne
    jeanne says:

    ik blijf je lezen en put er kracht uit die jij hebt, oprechtheid die jij hebt en nog veel meer waar geen woorden voor zijn, maar wat je in stilte voelt.

    dank je wel Garmt,

    jeanne (van zen in Vught vorig jaar)

Comments are closed.