Waar zit de pauzeknop?

OK, deze ronde is voor jou. Krijg ik nu een minuut om te ademen? Ik heb er genoeg van. Pauze. Someone please yell cut (famous last words van die acteur die doodging bij de opnames van the crow). But seriously. Hou godverdomme effe op. Take five. Wat is de magic word? Klootzak.

Het is niet dat ik al een week duizelig ben van andere medicijnen. Het is niet dat ik moet kiezen tussen kwijlen, slecht praten en klappertanden enerzijds of bijwerkingen anderzijds (zoals nooit meer een orgasme). Het is niet dat ik vijf keer per dag omval of het zat word om te huilen als ik weer eens mijn vriendenkring ondersproei met halfgekauwde hamburger. Ik snoot mijn neus en er kwam een stuk rode biet uit, daar kon ik dan wel weer om lachen. Het is ook niet dat ik maar drie mails per dag kan tikken en dat dat pijn doet. Het is ook niet dat elke blik op de buik van iris OOK een confrontatie is met wat ik allemaal niet zal kunnen doen met haar. Het is ook niet dat troostpogingen ("ze kan altijd nog op je buik liggen") het alleen erger maken. Het is niet dat ik bang ben te vergeten dingen voor het laatst te doen (zoals rennen, jammer joh) of dat traplopen lang duurt en doodeng is. Het is zelfs niet dat ik mezelf walgelijk vind om te zien als ik eet of lach of snotter of kwijl. Het is ook niet dat ik het schuldgevoel over wat zwangere Iris allemaal in haar eentje moet doen niet kan wegredeneren – laatst vouwde ik een mand was op en zag dat ik na anderhalf uur precies een theedoek had gevouwen (cynische lezers, dit is jullie out, als ik overdrijf kunnen jullie tenminste denken "zo erg is het heus niet"). Het is niet de pijn in mijn kuiten of de godvergeten tijdverspilling die de revalidatiefysio me aandoet door na drie bezoeken me het hooggeprijsde advies te geven "misschien moet je zelf op zoek naar een fysio die je kan masseren want daar ben ik te duur voor". Het is zelfs niet haar blatante onvermogen om te begrijpen dat de waarde van haar "behandeling" gewogen zou moeten worden aan het nut dat ik ervan ervaar; ze begrijpt en geeft toe dat het voor mij nutteloos is wat ze doet "maar zo is nu eenmaal de werkwijze van het revalidatiecentrum". Het is niet de pijn die ik mijn geliefden aandoe of de verlamming die me in aan het halen is.

Nee, dat is het allemaal niet.

Het is gewoon irritant dat ik langzaam maar zeker iemand word die nergens anders meer over kan lullen (als ik al kan lullen) dan dat gedoe met die ziekte. Omdat het af en toe lijkt alsof er in mijn leven nergens anders meer plek voor is. Als vriend of geliefde zou ik daar vroeg of laat ook genoeg van krijgen. Hoeveel lezen nog tot hier?

Dus kom, het is laat voor de tijd van het jaar, de tijd zit krap in haar heden…