Home again
…
Dag tweeëntwintig
Eindelijk de botoxinjecties in mijn speekselklieren! Wie niet ongecontroleerd wil kwijlen moet pijn lijden, was het toch? Minor inconvenience.
Dag drieëntwintig
‘s Ochtends effe snel een canulewissel. Het went, ik ben na deze handeling slechts een kwartier aan het huilen. Vorige keer was dat ‘n half uur. Aansluitend hebben we een overleg over de terugkeer naar huis. Ik luister niet naar de zorgen van Iris, ik wil gewoon weg hier, en rap. Ik kan hier niet beter worden, ik moet naar huis en de rest kan me gestolen worden. Dat is mijn domste fout sinds lang. Iets met te voet komen en te paard gaan. Kut. Iris’ zorgen worden gedeeld door de arts, die me ‘s middags komt vertellen dat zijn medisch advies is dat ik pas medio februari naar huis ga. Als ik dus morgen ga, wat het plan was, dan ga ik tegen medisch advies in. Dat klinkt niet lekker en valt ook niet goed in het tamtamnetwerk van mantelzorgers. “Garmt gaat als anarchistische klootzak op eigen houtje naar huis en jaagt daarmee iedereen over de kling en de rooie!” Ik kan ze niet eens ongelijk geven.
Kut! Wat een klotedag.
Dag .vierentwintig
Weet je wat ik doe? Als in, wanneer een vers iemand je vraagt, wat doe jij eigenlijk, dan heb ik een paar mogelijke antwoorden, en de meest concrete is: “Ik los problemen op.” Dat kan ik. Het compenseert niet voor de blunder van gisteren (niet luisteren los je niet achteraf op), maar hey, baat het niet dan schaadt het niet, toch? Dus ik win raad in, bedenk hoe de rest van de wereld mijn probleem gaat oplossen, doe een paar concessies, overleg met de heldin-verpleegkundige die dit hele traject van A tot Z gecoordineerd heeft, schrijf een heldere email en krijg om precies 12.00u bezoek van diezelfde arts als gisteren, die zijn advies aanpast heeft en me officieel toestemming geeft om te gaan. Eervol ontslag.
De volksverhuizing terug verloopt goed, in een taxi ipv ambulance. Ik voel bij het inladen voor het eerst in, wat, een maand?, zonlicht op mijn huid. Thuis aangekomen geeft Iris me een kus en voel ik me alsof ik een stinkende zwerver ben die geen recht heeft om hier te zijn. Bah, wat walg ik van mezelf. Ik kan niet precies duiden waar het vandaan komt, op de laatste afdeling was de zorg prima. Bah. Ik zet het ironisch toepasselijke “Home Again” op en schakel mijn oogbesturingsinstellingen weer terug op de hoogste snelheid. Hier thuis is het licht tenminste goed. Dan wordt de toverfee wakker en komt bij me op schoot zitten. Even is alles goed.
Iets later kleden we haar warm aan en omhullen we ons samen met een warme deken. Ze vindt het prachtig, geniet van haar zitplek en praat me honderduit bij. Als we de binnentuin inrijden roept ze “Wauw!” en als de koplampen van mijn stoel aangaan zegt ze “Mooi!”. Ze zit zo fijn bij me dat ik nee schud, als Karima vraagt of ik nog een rondje wil. Ik heb geen zin in een gigantische huilbui, ik kan de tranen net tegenhouden, en ze snappen vast niet dat het tranen van ultiem geluk zouden zijn. Zoveel geluk kan ik niet aan.
Binnen herinnert Zoe ons naarbedgaanritueel alsof we het gisteren deden. Ze gebaart dat ze op schoot wilt, zet vanaf daar mijn monitor uit en roept ongeduldig om de fles. Tijdens het drinken kijkt ze me even nonchalant aan, en door haar blik weet ik weer wie ik ben. De papa van Zoe is geen vieze zwerver. Welcome home, daddy.
elke leesbeurt ben ik weer onder e indruk van jouw will to live and persue your drive and persist.
wow knul… petje af!
Ben onder de indruk van jouw schrijven Garmt! Prachtig dat je dit zo kunt verwoorden wat er in je leeft. Je neemt ons er helemaal in mee. Respect en veel genietmomentjes, kracht en sterkte gewenst!
geen woorden..
Wat ben ik blij voor je dat je vader bent! Zoë brengt t beste in je naar boven, PUUR GELUK. En vooral: ze ziet je als één en dezelfde aan – als wie je was, als wie je bent én als wie je zal worden in de nabije toekomst. Je bent haar ultiem trotse papa! Haal aan haar oneindige liefde voor jou je hart zoveel als mogelijk op. Dat gun ik zo, Garmt!
Na 1 januari was ik opgelucht weer een nieuwe blog van je te lezen, yes je bent er nog. Je leeft nog. Sorry kan t niet minder hard zeggen…. Ik lees ook duidelijk genoeg hoe zwaar t momenteel is. Heb je blog oa gedeeld met mijn zus die op IC elders in t land werkt, zij kende je verhaal al wel en vond deze enelaatste blog beroepsmatig heel waardevol om te lezen. Dus ook via deze weg wordt er van je verhalen geleerd. Zelf ben ik tevens net begonnen in je boek…. In alles komt terug de extreem sterk benadrukte moraal: hoe Iris, je familie en je close friends net zo “ALS” voor t leven hebben. Daarom ook voor Iris, je familie en close friends: sterkte guys!! Jullie hebben je eigen verhaal hoe je dit beleefd en enerzijds ondergaat, anderzijds misschien je soms tegen verzet of meer dan stuk aan gaat? … Kop op, het klinkt te makkelijk maar ik wens t jullie wel toe. Houd vol, voed dat wat nodig is om dichtbij jezelf te blijven, deel leed met elkaar en vooral: koester de kleine momentjes met Garmt zoveel als lukt !! Kanjers zijn jullie allemaal…
Weer zo een mooie, indringende, hartverscheurende blog Garmt, dank je!
Dank je garmt voor je indrukwekkende blogs.
.dank je wel voor je indrukwekkende blogs. Naar alle moeilijke omstandigheden wens ik je n mooie gezegende relaxte humoristische enz enz tijd thuis toe. Veel genieten in blijde dagen en sterkte in moeilijke dagen
Mooi, tranen in mijn ogen…… Respect
Garmt,
We kennen elkaar nauwelijks, hebben als Accenture collega’s naar mijn weten niet samengewerkt.
Toch wil ik je laten weten dat je boek hier in Australië door mijn vrouw al is uitgelezen, en we volgen je blogs.
Ontzettend moedig en eerlijk om je blogs te lezen, en het maakt nederig, al mijn problemen zijn hooguit ongemakken.
Veel sterkte thuis, en hoop je blogs nog lang te mogen lezen,
G’day mate,
Gerco
Gerco,
Tof dat je de overstap gemaakt hebt. Australie is schitterend, je kunt er goed kitesurfen. Dank voor je complimenten en je betrokkenheid. Ik zal mijn best blijven doen!
Heb een begin gemaakt met je boek. Ik leg het vaker weg dan dat ik het ga lezen. Ben bang dat ik het in één ruk uit lees. En dan heb ik niets meer om naar uit te zien. Ik ben zuinig op elk hoofdstuk.
Ben blij met je berichten. Half februari naar huis? No way. Zo werkt dat bij jou niet. Trekt Iris het nog een beetje?
Bedankt weer Garmt.
Lieve groet en een fijn weekend.
Alweer mooi verwoord Garmt. ik blijf toch hopen op genezing voor jou en alle anderen. Het zou toch eeuwig zonde zijn deze verhalen niet meer te kunnen lezen .Veel sterkte en geluk voor jou en je gezin en geniet van je * weer lekker thuis:-)*
Heerlijk weer thuis bij de kleine en grote toverfee!
You know what they say about children and drunks….
Drink it in, Garmt!
Welkom thuis. Fijn met het gezin en de anderen. Toch? Beter dan te verblijven in het ziekenhuis. Heb het goed met elkaar.
Dorine
Onder de indruk van je doorzettingsvermogen vermogen en levenslust. Bemoedigend. Goede tijd thuis…naar alle k…omstandigheden
Just be that….do pronounce right xxx
Say…hey girl….Gruppo Sportivo
more hugs…dus?
Until I’m home again and feelin’ right…. Carole King
Welkom thuis Garmt.
Sarah
Garmt, koning, wat ben je toch een held. Zo knap hoe je alles aanpakt. Ookal zitten we ver weg, we denken vaak aan je. Groeten uit Zuid Afrika
Hallo Garmt,
Ik heb heel veel respect voor je hoe jij je ziekte kan verwoorden. Mijn broer is 2 jaar terug overleden aan deze vreselijke ziekte en had er tot op het laatst heel veel moeite mee dat hij deze ziekte had en kon er ook moeilijk over praten. Bij het lezen van jouw blog komen veel dingen weer boven van de tijd samen met mijn broer. Ik wens je heel veel sterkte en bedank je voor het schrijven van je blog’s
Groetjes Conny
Mooi
Dank weer voor je verhaal, je lessen…. ik lees alles en ben blij als je weer een blog gepost hebt!
Dank voor je verhaal Garmt, heb je boek in 1 ruk uitgelezen en kijk uit naar elk blog! Vind het enorm knap van je, je bent een voorbeeld voor vele! Kop op!
Bedankt weer voor het delen van je verhaal. Respect voor je vechtlust en doorzettingsvermogen. Voor de manier waarop je je blogs schrijft. Ook de kutervaringen. Dat je überhaupt nog blogt, wow. Zit hier m’n tranen te verbijten. Hou je taai!
Dag Garmt,
Weet je wat mooi is? Telkens als ik je blog lees, lees ik weer nieuwe dingen. Of ik lees te snel, waardoor je woorden niet goed blijven hangen, of jij schrijft zo subtiel, dat ik je verhalen gewoon meer dan een keer moet lezen. Prachtig Garmt!
Vaak denk ik terug, met pijn in het hart, dat je in het zwembad in Hulst mij probeerde te verdrinken. Ik heb het je eerder geschreven. Man, wat was jij als 12-jarig jongetje sterk! Fysiek ben je nu niet meer sterk. Geestelijk wel.
Ik heb hele oude aantekeningen gevonden. Kan het toch niet zo zijn dat het om een commodore 60 ging en niet een 64?
Tot snel. Groet Jan.
Hoi Jan,
Het zou een commodore 60 geweest kunnen zijn. Ik dacht dat die niet bestond maar kennelijk is er toch een pc van commodore geweest die pc-60 heette.
Ik denk niet dat ik je probeerde te verdrinken. Ik denk dat ik mijn ontluikende puberkracht en pubertestosteron de overhand liet nemen in een spel. Het spijt me dat je na al die jaren er nog negatief aan terugdenkt. Ik geloof niet dat ik ooit kwade wil tegen je heb gehad, integendeel.
Groet,
Garmt
Nee Garmt, ik heb zeker geen negatieve herinneringen aan ons spel in Hulst. Ik denk dat wij een klik hadden en achteraf denk ik dat een klik tussen jou en andere leerlingen er niet zo was. Ik was, en dat ben ik nog steeds trouwens, een zorgzame ouder. Misschien was dat de voedingsbodem van onze klik.
Ik moet vaak, jouw blog lezend, terug denken aan het zwembad in Hulst omdat jouw ontluikende puberkracht van toen, in pijnlijk contrast staat met jouw situatie nu.
Groet, Jan.
een traan loopt over mijn wang. niet omdat je verhalen lelijk zijn maar omdat ik jou deze ziekte niet gun. ik ben een meisje van 18 en besef me dat je van elke dag moeg genieten ! wat een verhaal. ook ik ga jou boek lezen ! jullie ( jij en je vrouw )zijn een toppers ! heel veel sterkte en een dikke kus !
Het kostte en rondje googelen en piekeren in welk tv programma ik je gezien had. Geen idee hoe het kwam, maar van de week moest ik ineens aan je denken.
Fijn om te lezen dat je nog steeds kunt en mag genieten van alles!! (Geen idee hoe ik dit moet zeggen….)
Hopelijk kan ik nog lang je blogs lezen!!!