Dreams
Dat deed pijn. Meer pijn dan toen ik op volle snelheid met mijn scheenbeen tegen de rand van de tafel reed. Niets aan te doen. Per ongeluk naar het discard-knopje gekeken en weg halve blog. Een spontane, dus hij zit niet stevig in mijn hoofd. Het was echt op weg een meesterwerk te worden, en de tweede keer wordt nooit beter. Anyway. Here we go again!
Want het kan dus wel, he. Genieten, bedoel ik. Anders, toegegeven, maar het kan wel. Let me show you.
Ze weet niet precies wat er in het tasje zit; sushi is toch niet warm? Twee dingetjes maar, tik ik. Iris stond toe dat ik voor haar bestelde, ze had zin in sushi. Ik bestelde wat ze verdient: royaal. Uit het tasje komen acht soorten sashimi, vier stuks california roll, een houtskoolgebrand spiesje ossenhaas, wakame salade, flied lice. Oh ja, en een temaki gegrilde paling. Sushi zoals het bedoeld is. Misschien ietsjepietsje veel voor een persoon. De schaduw van mijn levenslange ‘er is nooit genoeg’-angst, wellicht.
Ik glunder van trots als ze verrast lacht op haar ontdekkingstocht door het tasje, een wenkbrauw optrekt bij het zien van de vorm van een schelpdiersashimi of opmerkt hoe mals de yakitori is.
Iris pakt uit, ontdekt, ruikt, eet, geniet. Ik kijk en geniet mee. De verzorgster beweegt mijn armen. Stramme gewrichten krijgen hun eerste beweging sinds de ochtendzorg. Soms is andermans eetgenot een marteling – vandaag niet. Vandaag is dit het voor mij hoogst haalbare genot. Ik weet precies wat Iris proeft, beleeft, ik geniet met haar mee, elke hap proef ik. Mijn geheugen is een schatkamer. Het vult de smaken, de sensaties, de verrukkingen in en nodigt me uit voor een herinneringswandeling. Kom, loop je even mee?
Kijk, een kasteel, of is het een megahuis. Vlieg mee naar binnen, zie je me daar zitten? Ach wat schattig, ik dacht toen nog dat je prima een schuingestreept schreeuwerig overhemd onder een pak aankon. Laten we dat maar karakter noemen, of, kleurrijk. Het is… tien jaar geleden, we zitten aan het afsluitende diner van de eerste studieweek van m’n MBA. Alle managers van de bezochte bedrijven en gastdocenten van de afgelopen week zijn er, en voor het eerst lijkt er wat ontspanning te zijn, al behandelt iedereen ons nog steeds met veel te veel respect. Japan, ik ben er niet voor het eerst, maar dit is wel … wow. De derde gang is, jawel, sushi. Zo heet het tenminste, maar jezus… wow. Wow. Sushi eten in Japan is vernietigend. Als je erin slaagt het te vergeten, kun je thuis misschien nog genieten van het voedsel dat hier dezelfde naam draagt. Het is alsof je meespelen in de finale van het WK voetbal vergelijkt met op een voetbalplaatje kauwen.
De herinnering aan die sushi trekt aan mijn geestesoog voorbij, sleept nog een paar beelden van die avond mee. Eric zingt karaoke met een directrice, krijgt heel de eetzaal (jawel, een portable karaoke unit in een kasteel) plat met zijn geimproviseerde “Oh yeah!”. De directeur van Toyota en een docent marketing proberen mijn naam te vertalen in het Japans. Niet eenvoudig, getuige de discussie die ik hoor maar niet begrijp. Ze zijn eruit. Ga-mu-to. He who has a dream. Ik zou wel willen, denk ik – ik heb nog geen idee wat mijn droom is! Ik fluister mijn tien jaar jongere ik toe: “Dommie, dat hoeft ook niet, hem hebben is genoeg.”
Ze schrijven de kanji op een blaadje, GA MU TO. Ik neem me heilig voor het nooit te verliezen, gebruik het blad een paar jaar als boekenlegger, om het dan kwijt te raken. De herinnering verlies ik nooit.
Terug in het nu. Ze laat me voelen hoe zacht de sashimi van coquille is, ik ruik, ze laat me erin bijten. Voedsel in mijn mond is echt zeldzaam, ik proef en voel en geniet en spuug uit (slikken is teveel risico). Ze vraagt of het smaakt. “Heerlijk”, tik ik, en denk: lang niet zo heerlijk als kijken naar jou.
Super mooi Garmt. Ronduit MOOI!!
Garmt,
Vanaf gistermiddag op mijn mobiel al je blogs gelezen vanaf het begin. Je bent een getalenteerd mens. Genoten van elke letter, voorzover men kan genieten van andersmans levensbedreigende ellende.
Gegroet
Iris van der Plas
Mooie naam! Bedankt 🙂
Prachtige maar vooral aangrijpende blog. Boek is besteld.
Schrijf nog maar even door!
Groetjes Zjenja
Mooi om te lezen, je voelt de warmte tussen jullie, tussen jou en Iris.
Wens jullie heel veel sterkte en mooie dagen, zal hier nog wel eens terug komen..
Ik las vandaag het stuk inhet AD.
Het raakte me.
Ben je gelijk op gaan zoeken op Facebook en een aantal bloggs gelezen.
Ik heb een familielid verloren aan deze rot ziekte.
Groetjes Claudia.
Best raar om jouw naam in de vooraankondiging te horen van Pauw. En ik was wel waanzinnig geraakt door de melding van ALS in combinatie met Garmt van Soest. Die ‘spring in het veld’ die op de hogeschool in Enschede van alles organiseerde voor de introductie en met mij uiteindelijk de practica voor de laatste twee studie jaren samen deed. Die gast die altijd wel een verhaaltje paraat had en eigenlijk niet zo snel stil was. Behalve na mijn trouwen bij de felicitaties.. toen wist Garmt niet wat hij zeggen moest. (Unikum!). Maar hij gaf me wel een heerlijke whiskey die hij met aandacht voor de jaartallen had uitgezocht. Dat is Garmt zoals ik hem kende.
Ik zie in je blogs nog steeds die Garmt. Je gaat gewoon door zolang het kan en schrijft je nu helemaal suf, omdat dat nog kan!
Fijn dat je zoveel ondersteuning krijgt en geniet nog van het leven zolang het kan. En ik ben het echt met je eens dat het kijken naar je famillie heerlijk kan zijn. Het zijn de kleine dingen die het dan doen 🙂
Geniet ervan en sterkte,
Roalt
Roalt! Cool om weer van je te horen! Goede herinneringen inderdaad…
Hoi Garmt,
Ik werk sinds een jaar bij Accenture, maar moet tot mijn spijt toegeven dat ik tot vandaag niets van jou verhaal en gevecht heb mee gekregen. En zelfs vandaag was je verhaal bijna bij het oud papier beland!!
Ik had een typische herfst-dip-dag waarin voor je gevoel niks goed is: “Getver het regend en de hond moet nog uit” “Waarom krijg ik altijd keel ontsteking als het weer omslaat” “En dat thuiswerken dat is toch ook helemaal niets voor mij.” Uiteindelijk toch maar de achterkant van je boek gelezen, omdat ik me afvroeg wat er zo bijzonder aan was dat Accenture het met mij wilde delen. Het uur daarna heb ik je boek niet meer los gelaten. Ik heb werkelijk gehuild en gelachen om wat jouw overkomen is en de manier hoe jij op de dingen reageerd. Knap hoor! Ik kan alleen maar bewondering uitspreken voor jou, maar ook zeker voor je vrouw. Het is niet te bevatten hoe het moet zijn voor zo’n jong gezin om dit allemaal mee te maken.
Ik ken nog lang niet je hele verhaal, maar daar gaat de komende tijd verandering in komen. Heel veel sterkte, maar zeker ook heel veel plezier en liefde toegewenst in de komende periode!
I feel humbled… Nu maar de regen laarzen aan en plassen stampen met de hond!
Liefs,
Malissa
Hoi Garmt.
ik lees nog niet zo lang je blog . Ik was op zoek naar verhalen over Als omdat ik een vriend eraan heb verloren en ik in die jaren dat hij ALS had geen contact met hem had. Ik ben mij altijd af blijven vragen hoe hij de ziekte beleefd heeft en wat hij dacht .Toen kwam ik je blog tegen op internet en krijg ik antwoorden op heel veel vragen. Ik kan het nu ook veel beter voorstellen hoe dat bij hem is gegaan. Het lezen van jouw blog is van zoeken naar antwoorden overgegaan in bewondering voor jou en je gezin ,je familie en jou vrienden. Ik wil je heel erg bedanken dat wij als buitenstaanders kunnen kijken in je leven. Je boek ga ik ook zeker aanschaffen. Ik wens je heel veel sterkte toe met veel liefde
Garmt!
Gefeliciteerd met je boek! Het had er niet moeten zijn….maar als dan toch….
Een uniek en perfect uitgegeven eerste boek.
Hield je blog al bij, maar lees nu opnieuw en probeer beelden te bedenken bij jullie zo prachtig beschreven mooie momenten samen.
Dank je voor jouw overpeinzingen, je doet er je lezers ‘veel plezier’ mee.
Hou je taai!
Annelies