Requiem for a Dream
Hier stond een heel Garmtverhaal, compleet met linkjes en verwijzingen die toch niemand interesseert en mooie zinnen, oh kijk ik besta nog lees mij ik verdien aandacht. Helemaal klaar en helemaal troep. Dus ik delete alles en probeer gewoon te zeggen waar het over ging.
Ik ben bang, godverdomme, en dat is klote. Ik ben bang regie, liefde en comfort te verliezen. Het doemt op, gemanifesteerd in de vorm van het Verpleeghuis. Ik heb rock bottom nog lang, lang niet bereikt.
Het is niet vandaag of morgen, maar er komt misschien een dag dat ik niet meer thuis kan leven. Invasieve beademing, als ik daar tzt voor kies, vraagt veel van je omgeving. Het kan, misschien, maar hoe lang tot het teveel is? Teveel, en dan komt de keus terug: dood of verpleeghuis?
Het is me gelukt om redelijk goed te gaan, de laatste tijd. Geen wonder dat ik nog wil leven, het is nog hardstikke leuk. Ik word wat moe van de eeuwige gevechten met instanties (over een paar weken krijg ik eindelijk de rolstoel die in september al voorgeschreven was) en van het eeuwige gevecht met mezelf (waarom zit ik te mailenmailenmailen ipv de voorlees-app te gebruiken voor Zoe?), maar alla, het is overall niet slecht.
Regie. Ik stuurde wel eens een zorgverleenster weg die niet beviel. Zou dat in het verpleeghuis ook kunnen? Laatst gebaarde ik, zittend op de wc, nog een minuutje aub. “Mazzel dat ik niet meer in het verpleeghuis werk”, grinnikte ze, “daar bepaalden wij wel hoe lang je bleef zitten.” En hoe laat je naar bed gaat, en alles eigenlijk. Ja, ik ben heel ouderwets in dat soort dingen, ik bepaal toch het liefst zelf wie er aan mijn anus zit, of wanneer.
Comfort. Mijn vrienden komen langs om Whiplash te kijken, groot op onze muur. Gezellig. Drumsolo’s lekker hard. Zou dat ook kunnen in het verpleeghuis? Als je er al kunt komen met de trein. Verpleeghuizen die ALS patienten accepteren zijn er niet veel, en er moet er maar net eentje plek hebben. Comfort is iets waar ik altijd hard voor wilde werken, maar uiteindelijk toch minder belangrijk vond dan echtheid. Plus, je hebt er geen recht op (waarop eigenlijk wel, als je overgeleverd bent aan genade?). Misschien is deze nog wel te verteren. Ze hebben er in ieder geval mensen die weten hoe mijn platenspeler werkt, mocht het internet daar niet snel genoeg zijn voor spotify.
Liefde. Ik zal vast niet helemaal alleen worden, maar wel… De verzorgster vraagt, nadat ze me uit bed en in een stoel gehesen heeft: “Wil je naar links, douchen, of naar rechts, eerst even naar Zoe?”
Zou dat ook kunnen, in het verpleeghuis?
Stoer dat je dit schrijft. Keuzes, zijn er geen andere mogelijkheden bijvoorbeeld een hospice waar je gewoon jezelf kunt zijn en waar je liefdevolle zorg krijgt en je gewoon je eigen dingen kunt blijven doen? Het is maar een idee….
Voorlopig ben je nog thuis… Stoer….
Goedemiddag lieve Garmt en Iris en Zoë,
Dankzij Allard en zus Beestje heb ik deze brieven gevonden en kan ik weer reageren.
Ik ben tot mijn schande niet erg moderne media-bekwaam.
Op stille zaterdag zaten mijn dochters en ik te luisteren in Klaasje (=Nicolaïkerk, waar Mathijs promoveerde in ? jaar)naar de Mat.Pas. en huilde ik 2x omdat ik aan jullie dacht toen de tekst, die ik in mijn groene meezing-boek volgen kon, en de machtige muziek me aangreep. Ook las ik de geschreven aantekeningen van mijn moeder die voor het eerst de MP beluisterde in Amsterdam, toen ze daar voor verpleegster leerde, in de jaren dertig.
Het publiek was utrechts stijf en stil en mijn dochters en ik barsten altijd samen van extrovert gedrag en dan neemt Boukje de leiding en stopt zakdoekjes en flesje water toe.
Nu heb ik gelukkig de laatste brieven van maart gelezen en ben ik weer op de hoogte van Garmts toestand. Ik kon me ook verplaatsen in het avontuur in de UK.
Het was fijn voor mij in februari op kraambezoek te komen en ben nu zo benieuwd hoe de ontmoeting met Arta en Reneke weer was.
Ik geloof namelijk wel dat babies kunnen aanvoelen, van muziek genieten, weten wie hen liefhebben: bij wie ze veilig en geborgen zijn en dat zijn in de 1e plaats hun vader en moeder.
Toen Welmoed op 8 mei 4 jaar geleden veel te vroeg geboren werd konden Boukje en Durk zweren dat ze zich anders gedroeg op hun blote borst dan in de couveuse.
Ik duizel bij de beslissingen die Garmt moet gaan nemen en Iris net zo met hem en Zoë en ben zo blij dat de mensen om jullie heen zo goed kunnen helpen.
Hier is de lente volop zich aan het manifesteren.
2 Eksters nestelen bij de dokter 2 huizen verderop en komen in mijn tuin, vlak bij mij eten halen, zo zag ik vanochtend na mijn sauna in de ligstoel van Uriëls daktuin.
Met Allard zijn we nu plantjes voor zijn volkstuin gaan halen, die hij morgen gaat poten in Doetinchem.
In Klaasje kwamen de herinneringen naar boven van Mathijs’promotie… Otto,.Garmt en Bernt en Arjen Sey zaten aan de zijkant ietsje van mij af, waar ik ook zat naast 2 oude leraren van Mathijs’middelbare school, die instemmend zaten te knikken. Ik breide rustig verder en probeerde wat leuks uit die taaie stof van dat verhaal te halen….
Leuk ook dat verhaal van die sleutels!
In mijn bureaulaadjes zitten talloze zakmessen: dat was de hobby van mijn zonen: wel nuttig bij het kamperen…anders voor anderen zeer bedreigend. Hier in mijn dorp wordt mijn 2e generatie door de oude buurman het rugbyteam genoemd…
Graag tot een volgend bericht en/of bezoek…
Omhelsd door natalie.
O
Hoi Garmt,
Weer eens enkele van je berichten gelezen en zoveelste traantje weggepinkt, nu bij het zien van de radio opname. En een glimlach daardoorheen, bij het zien van de selfie van je dochter. Ik denk heel veel aan jullie, al weet ik niet zo goed wat ik denken moet. Hoewel je daar voldoende stof voor geeft. Ik probeer altijd iets positiefs te halen en wat voor ellende dan ook, maar zoals je zelf ook al aangeeft, wordt dat steeds moeilijker. Ondanks dat we familie zijn, ken ik je alleen maar van de verhalen op je blog, eigenlijk jammer! Je schrijft over je broer Bernt, die ik nog wel eens gezien heb toen Otto en Fransje in Limburg woonden, dat het zo’n bonk van een kerel is. Ik dus op jamon geklikt, misschien stond er een foto? Maar nee hoor! Vandaag is Otto jarig, bedacht ik vanmorgen, gefeliciteerd met je pa! Het is een goeie vent!
Ik wens jullie gewoon maar een fijne dag, wat zonnewarmte en heel veel liefde.