Zorba the Greek
———- Forwarded message ———-
From: Garmt
Date: 2014-04-10 1:29 GMT+02:00
Subject: Nog eentje
To: H. (onderzoeksverpleegkundige), S. (neuroloog), E. (revalidatiearts), I. (huisarts).
H.,
Nog eentje voor de lijst van incidenten die je voor de trial bij moet houden. Gevallen. Vijf hechtingen in linker wenkbrauw en twee in linker knie. Tetanus injectie, opnieuw. Veel schrammen maar verder niets ernstigs. Ben jij bevoegd om dinsdag de hechtingen eruit te halen?
S.,
Recept gekregen voor penicilline; augmentin 625mg tid voor vijf dagen. Twee vragen: is dat noodzakelijk? En mag het met de Ozanezumab?
E. (mag ik je zo noemen?),
Ter info, en een losse vraag. Als ik het ook maar een heel klein beetje koud heb bijt ik zo hard op mijn tanden dat ik voor mijn gebit vrees. Is daar een revalidatiearts-goedgekeurd ding tegen of kan ik het best gewoon op een stokje of zo bijten in zo'n geval?
I., alleen ter info.
Allen, voor wie tijd over heeft, hieronder nog de levensles van de dag, maar voel je niet verplicht dat te lezen.
Ze drukt haar vinger voor de derde keer in mijn open wond en wordt voor de derde keer boos dat ik niet rimpelloos stil blijf liggen. Ze schreeuwt weer keihard "RELAX PLEASE!", dit keer gevolgd door "I'M A SURGEON!". Een reeks mogelijke antwoorden passeert mijn geestesoog: "and which time machine brought you here from the dark ages?" en "why don't you know how to treat patients, then?". Ik kies voor iets neutralers, ga rechtop zitten en zeg tegen haar in mijn zwakke stem: "should I relax or should you relax?".
Ik sprong van een heuveltje, op een weg die bergaf gaat, had teveel momentum om in een keer stil te staan, kon nog van richting veranderen voor ik het ravijn in stortte, maar toch, twee seconden later markeert een plasje bloed de locatie van impact midden op het pittoreske bergweggetje. Tijdens het bijkomen heb ik een fantastisch uitzicht, ik ben blij dat ik mijn horloge niet aan had want die is net pas gerepareerd en die juwelier ziet me alweer komen bedelen om een nieuw glaasje, hij blijft niet bezig.
Het ziekenhuis is in ieder geval grondig. Vijftien röntgenfoto's, een echo, bloedtesten, etc, allemaal omdat ik gestruikeld ben?? Ik laat het me aanleunen, de Griekse economie mag best nog een stimulansje hebben, dan maar door mijn reisverzekering. De arts in opleiding zet de hechtingen. Er zit een kleine schram op mijn rug, wat de fuck, ze willen ook nog even mijn nieren testen? Ik onderdruk de neiging om te vragen of ze dit bij een local ook zouden doen. Ze zorgen nu goed voor me maar het voelt toch een beetje toerist uitmelken. Uiteindelijk hoef ik niet te blijven slapen en staan we klaar om te gaan. Ik heb geen gegevens anders dan mijn voornaam verteld dus ik zal wel direct een astronomische rekening moeten voldoen.
"How much is it, please?"
De surgeon waar ik het prima mee kan vinden op momenten dat ze me niet uitprobeert als SM partner antwoordt:
"Nothing. "
Ik niet snap. "No, the bill, I mean."
Ze zucht.."this is a public hospital, it's free, you don't get a bill, bye".
….
watch your thoughts for they determine your actions
watch your actions for they determine your habits
watch your habits for they determine your character
watch your character for it determines your destiny
(naschrift)
Of zoiets. Ik herinner die zinnen me vaag van een MBA-college over marketing of leiderschap (de ware MBA-er zal vragen: wat is het verschil?); Google vertelt me net dat mijn geheugen het vrij geparafraseerd heeft van Lao Tse. Ik zal betere gedachten denken. Sorry Griekenland. Jullie zijn geweldig. En heel lief voor sukkels zoals ik.
We proberen nog een paar dagen offline te zijn en te bezinnen op de laatste kind-loze maanden, hier bovenop een Grieks bergje met schitterend uitzicht en scherpe kiezels, Iris en ik. De enkele keer dat ik stiekem toch mijn mail check (gemiddeld 3 keer per uur, gisteren 1 dag niet en prompt bij gebrek aan adrenaline een andere manier verzonnen voor een kick: rit met de ambulance! (zie boven)) lijkt het er op dat de projecten harder en beter gaan zonder mij dan met mij. Wat heb ik toch een negatief zelfbeeld, nog steeds. Toch, het doet me wel aan een eerdere periode uit mijn carriere denken. Ik had een groot team en een opdracht die veel te moeilijk voor me was. Mijn tomeloos divergerende inzet en ongebreideld enthousiasme en heel veel overleg met stakeholders had als nadeel dat ik mijn team weinig leiding gaf en ze dus stuurloos nergens heen dobberden, onderwijl projectbudget verbrandend. Ja, mensen, ook Garmt heeft zo zijn uitglijders (zie boven). Ik mediteer deze week op het rustige vertrouwen in de toekomst van RJ; als ik zijn raad ter harte neem raak ik die haast vast wel weer kwijt.
Ik besluit met 2 spreukjes; eentje van RJ en eentje van Griekse collega Y.
Ik mopper over prognose, statistiek, studies, etc., RJ antwoordt: "Die studies gaan over grote groepen mensen die al dood zijn. Jij bent geen groep en ook niet dood."
Iris en ik komen aan boven op de berg in het Griekse hoogstgeheimeboutiquehotelletje. Daar wacht een verrassing: wijn en een kaartje van collega Y. met een spreuk uit Zorba the Greek: "I felt once more how simple and frugal a thing is happiness: a glass of wine, a roast chestnut, a wretched little brazier, the sound of the sea. Nothing else."
Happiness