April 2014 - Even WIth ALS

I won’t complain

23/04/2014/in English, Updates /by garmt

Take note – it’s a SONG, not a promise. And it’s such a good and subtle song. Listen it. It’s got nothing to do with today’s post though.

A selection of moments from the previous weeks

We appeared on Pauw & Witteman (big late night show in NL). The table was full with RJ and Bernard and they get the story across just fine. Yes, I was a bit jealous not to sit there myself but serving my ego is not the purpose of our joint quest, so I was really happy to enjoy the experience and see that it helps MinE. See the interview here (in Dutch):

http://pauwenwitteman.vara.nl/media/313165

An email from the facilities desk. I’ve ordered new business cards with “Garmt van Soest – kicking ALS in the balls” and that does not conform to our policies. Compliance police! After three escalations we get to someone that can approve this exception. His worry: well, people might mistake ALS for Accenture Learning Solutions… So now I get business cards that say “Kicking ALS in the balls” with a small asterisk after ALS and fine print at the bottom explaining that ALS is a disease and that I am not kicking our own solution in the balls.

Sitting with Menko on our terrace, I wish, not for the first time, that we had a personal biographer – someone ought to capture our conversations for future generations to exegesise.

“The world is getting smaller. One small walk through the city and I have to stop for breath three times…”

“Actually, the world is getting bigger. Things that were close once are now a whole journey away.”

I smile and feel elated. I don’t mind travelling. I was afraid I would have seen the whole world by the time I’m 40 and just like this I learn there’s new discoveries waiting for me, everywhere, on the way from here to the supermarket, everything. Later that evening Menko puts on my socks with such gentle care, not better but so different than Iris. It’s nice to feel loved.

Today

I was just in a room with a guy who started the meeting by saying “I am responsible for managing 22 billion pounds of investments and wrote about 950 million in checks for charity last year”. My biggest check to charity ever was less than 0,0002% of that. Two other guys in that room are together responsible for nearly 500 published articles on ALS and the like – and I write a blog. And I felt perfectly at ease in this setting. After all, I got the meeting together (with lots of help, but still). Right now I am trying to open the yoghurt I bought for breakfast. It’s noon and I’ve been up for 8 hours. I can’t. I grin. I can call a world class meeting but I can’t open my yoghurt. I almost laugh out loud! Cackling, I finally manage to stab the thing open with my spoon and get most of the yoghurt in my mouth. I’m also dressed to kill so the contrast between clochard-like mad behavior and million dollar looks (who said I was modest) convinces the old lady next to me that I am a devil, if not THE devil.

Henrik replies to the previous post: Ik wil ook niet dat het al voorbij is, voor jou en voor mij, en dat is het ook nog niet, voor ons beiden niet. (I don’t want it to be over either, for you and for me, and it isn’t yet, for neither of us).

Today, I also tip over a glass of water all over me and my precious suit. Twice. In one day. In a plane. Both times.

The guy is… annoying, but he is a buyer. We shake hands after an hour of negotiations: our house is SOLD! Time for a beer! Iris did it!! She bought AND sold our house… while being pregnant and overworked. Man this woman is… something.

Some other bits and bobs

It’s a shame that I can’t share too much about what’s going on in the fight. It’s really, really, really cool though. Check out our latest thing: http://alsinvestorsday.org/. The short version: give me 10 million and 8 years from now I’ll give you 25 million back, ah, and also a medicine for ALS. Smaller investments are also welcome. Do you know anyone who is interested? Put them in touch so we can invite them to join us on May 19.

And finally, Juel told the story of our last supper and you can hear it here:

Lust for Life

23/04/2014/1 Comment/in Updates /by garmt

Ik pak wel steeds meer voor de hand liggende songs, of niet?

Pasen. Mooie tijd. Iets met dood verklaard zijn en dan weer opstaan. Voor de hand liggend, maar helemaal niet zo gek. Doodverklaard was ik al, sinds 31 juli, dat opstaan doe ik elke dag weer. Vandaag: een overpeinzing uit de oude drafts-doos, geschreven in sesshin-tijd, dus beginnend met een koan.

Een beroemd zenleraar ligt op zijn sterfbed, een jaar of 400-800 geleden (give or take). Veel mooie dingen (mee)gemaakt, goede leerlingen gehad, staat bekend als een man van verlichte daden. In de tijd waarin dit speelt was het een gewoonte om nog een mooi gedichtje te schrijven met je laatste adem en dan wijs en stil heen te gaan. Velen gingen zittend in meditatie de streep over. De dood komt naderbij en deze allerberoemdste meester blijft maar kermen: "IK WIL NIET DOOD! IK WIL NIET DOOD!".

Ik stel me voor hoe dat over vijftien jaar in Nederland gaat:

"Ik moet u er toch op wijzen dat u nu nog de keuze heeft"

"Ik hoef geen euthanasie."

"Ja, het blijft natuurlijk uw keuze, die vrijheid heeft u, maar ik moet u er toch op wijzen, dat het een keuze is, die plicht heb ik als dokter"

"Ik hoef echt geen euthanasie"

"U begrijpt dat dit uw laatste kans is om u voor uitzichtloos lijden te behoeden?"

"Ja, ik begrijp het heel goed, maar ik hoef het echt niet"

"En u weet ook dat de verhouding tussen de kosten die u de maatschappij oplegt en het levensgeluk dat u overhoudt door een overgrote meerderheid van het publiek, ja, als buitenproportioneel egoistisch wordt beschouwd? Niet dat het een democratische keuze HOEFT te zijn, uw dood, ik bedoel, het blijft uw keuze, maar ik moet het er toch even bij zeggen. U weet het zeker? Uw buurman heeft het ook gedaan en die was er heel tevreden over zei zijn vrouw"

Weet je, aftakelen en doodgaan is echt niet het ergste dat er kan gebeuren. Een leven zonder Iris is het ergste dat kan gebeuren en dat heb ik al achter de rug. Het is soms best vervelend, al dit gedoe, maar weet je, I've seen worse. Ik ben vijftien jaar lang gemiddeld genomen vooral ongelukkig en wanhopig geweest. En: toen hoefde ik er ook geen eind aan te maken. Het wordt nog steeds alleen maar beter. Ik word elke dag gelukkiger, en verdriet is daar helemaal geen blemmering voor. Ik wil het geluk en het verdriet meemaken want het is allemaal mooi. Dus, voor iedereen die het me maar blijft vragen, wanneer ik nou euthanatiseer: ik ga aan dit leven blijven hangen zo lang ik kan. Mijn oogleden en mijn anus zijn de laatste spieren die eraan gaan en daarmee zal ik me op wat voor manier dan ook blijven vastklampen aan dit bestaan. Picture that if you will. Ik hoef niet dood. Echt niet. En ik ben ook slim genoeg om er zelf over na te denken dus houd er alsjeblieft over op. Ik hou teveel van het leven om het te laten gaan. Ik hou, Bert Visscher parafraserend, heel erg van heel grote dingen, en jullie die denken me te kennen, denken dat het daar mee ophoudt… Ik heb laatst nog een uur genoten van de vorm van een rookpluimpje. Zolang mijn ogen en oren het doen en zolang er CD's verschijnen en een illegale vluchteling omgekocht kan worden om mijn LPs om te draaien hoef ik echt geen euthanasie. Voor de zennies: je belichaamt een gouden wind. Respect voor mensen die het wel doen maar voorlopig blijft dit even mijn standpunt.

Tot het weer verandert, natuurlijk. Een andere zenmeester uit die tijd. Hij ligt op zijn sterfbed en prevelt tegen zijn sisha (assistent): Ik ben zo bang voor de dood. De sisha reageert verbaasd: meester, een maand geleden zei u nog dat u niet bang was voor de dood? De meester kijkt uit een chagerijnige ooghoek terug en zegt: had ik toen gelijk of heb ik nu gelijk?

Als de dood zich uiteindelijk aandient, op uitnodiging of op eigen initiatief, stel ik me zo voor dat ik haar (mijn dood is die uit de Sandman Comics van Neil Gaiman) welkom heet en grijns. I got mine van The Black Keys speelt nog na in mijn oren. Zweetdruppeltjes op haar voorhoofd, ik heb haar a good run for her money gegeven. Ze kijkt naar mijn zeventien kleinkinderen, of naar de wieg die nog staat te wachten op Iris' eerste bevalling en zucht. Hier zijn we dan. Ja, hier zijn we dan. Hebben we nog even of moeten we al gaan? Nou, ik heb wel heel even. …. (wordt vervolgd)

Of niet natuurlijk. Wat nou de dood sereen verwelkomen. Ik heb begrip voor mijn eigen veelheid; aldus de volgende anekdote. Laatst, eigenlijk toen ik dit schreef maar dat terzijde, ik zat aan het einde van de sesshin bij de zenmeester voor een "persoonlijk gesprek". Door toeval was ik de allerlaatste van de hele groep; een beetje een "last call for alcohol!"-gevoel. Ik ben wel eens bij een zenmeester geweest die elk persoonlijk gesprek precies 120 seconden liet duren, maar deze neemt alle tijd – geen haast. Op een gegeven moment zijn we uitgepraat. Ik mag blijven zitten maar we hebben nu niets meer te zeggen. Het is op. Ik verbijt tien minuten lang de tranen en zeg: ik wil niet dat het gesprek al voorbij is. Ja. We danken elkaar en ik sta op. Buiten de kamer wil ik even gaan zitten en word overrompeld door de schoonheid van het gebouw, van het uitzicht, van het licht. Ik stort in en kan nog net de gedachte "maar alles is ZO MOOI" denken voor ik dan toch in onbeheerslijk huilen uitbarst. Ik wil niet dat het al voorbij is.

Driver’s Seat

13/04/2014/in English, Updates /by garmt

The BMW 3-series. I do not use the words "masterpiece of engineering" lightly, but I am convinced that any German engineer with skill and ambition desires no greater legacy than to have contributed to the magnificence of this car. Fuck Ferrari's that break down and need a 10-thousand euro service every 3500km. Dominic drove his 320d for the first 80.000km without ever having to stop. OK, maybe he got gas a few times, but it was a diesel engine, so probably only twice. Let me share you some real facts about how this car is conceived. Every single material that is considered for the interior gets heated in an oven and smelled by super sensitive noses for unpleasant odour – you don't want your car to smell in the summertime. When a new prototype is done, they drive it to the top of Finland, leave it out in the snow for a day, start it up, and if the windows are not completely fog free within 90 seconds, they fire the guy who designed an inefficient air duct. Even when it breaks it doesn't break. This spring, in our 325, we had ignored a warning light for four weeks. That light was trying to tell us we were driving around with a punctured tire. For four weeks. Doing 200km/h with a pregnant woman behind the wheel in Germany. With a punctured tire. I could bore you with pages of ranting about the engine – the sound a straight-six makes… You get it. I love this car. I've had six 3-series + a 5-series (my first car!) + a Z4 (to great enthusiasm of the cop who fined me before I had ALS). It is the ultimate driving machine and I think it is made for steep, sharp-cornered hill roads on Greek islands. A local is driving it just ahead of us. He knows the road and glides across it like a metaphor by a very good writer would. God, I wish I was driving that car. But.

The Hyundai i10. I know next to nothing about this car so I have to speculate: it's engine is 3 angry chipmunks and a happy squirrel. You don't sit in it as much as wear it like a backpack. The break pedal is a sponge pressed against the wheel. Sneeze in this car and you risk turning it into a convertible, that's how flimsy it feels. In a delusion of efficiency, the youngest Korean intern designed the numberplate as bumper and crumple zone in one. Hertz employees need counseling each time someone returns one as it means they're still stuck with it. Cliniclowns at their wits end with always get a laugh, no matter how ill the child, by confessing they drive a Hyundai i10.

Right now, I could pulverize granite with the force my butt cheeks exert on each other. That's how tightly clenched together they are. I look to my left expecting to see a maniac, a monster, a lunatic behind the wheel of our rented Hyundai i10, it's simply not possible that the sweet, lovely, peace-loving girl I married has suddenly turned suicidal. No person in his sane mind would drive like this. Each corner we screech 2-wheeled makes me wonder if I should be religious; each minute we survive, still tailing the BMW, proves that DIVINE INTERVENTION exists. I mumble a prayer, a mantra and a koan at the same time and breathe deeply.

Iris, completely at ease and enjoying the ride, looks at me and asks: "am I going too fast, dear?". I ponder my options; answering a pregnant tige… I mean woman is always tricky. I settle for: "n… n… noofcoursenot".

"Good, because that BMW is driving me crazy".

She moves to overtake it and I seek diversion in existential dread. What happened? I'm going to die, will I leave nothing behind? Where did she learn to drive like this? What fucking lunatic ever gave her the idea that you can do this with a car? And then, just as we swerve back into our lane, our front bumper missing the oncoming truck by inches and our back bumper missing the BMW by millimetres, epiphany hits me: I have a legacy, and it is Iris' driving style. I'm sniff 'n the tears, all right.

Zorba the Greek

10/04/2014/in Updates /by garmt

———- Forwarded message ———-

From: Garmt

Date: 2014-04-10 1:29 GMT+02:00

Subject: Nog eentje

To: H. (onderzoeksverpleegkundige), S. (neuroloog), E. (revalidatiearts), I. (huisarts).

H.,

Nog eentje voor de lijst van incidenten die je voor de trial bij moet houden. Gevallen. Vijf hechtingen in linker wenkbrauw en twee in linker knie. Tetanus injectie, opnieuw. Veel schrammen maar verder niets ernstigs. Ben jij bevoegd om dinsdag de hechtingen eruit te halen?

S.,

Recept gekregen voor penicilline; augmentin 625mg tid voor vijf dagen. Twee vragen: is dat noodzakelijk? En mag het met de Ozanezumab?

E. (mag ik je zo noemen?),

Ter info, en een losse vraag. Als ik het ook maar een heel klein beetje koud heb bijt ik zo hard op mijn tanden dat ik voor mijn gebit vrees. Is daar een revalidatiearts-goedgekeurd ding tegen of kan ik het best gewoon op een stokje of zo bijten in zo'n geval?

I., alleen ter info.

Allen, voor wie tijd over heeft, hieronder nog de levensles van de dag, maar voel je niet verplicht dat te lezen.

Ze drukt haar vinger voor de derde keer in mijn open wond en wordt voor de derde keer boos dat ik niet rimpelloos stil blijf liggen. Ze schreeuwt weer keihard "RELAX PLEASE!", dit keer gevolgd door "I'M A SURGEON!". Een reeks mogelijke antwoorden passeert mijn geestesoog: "and which time machine brought you here from the dark ages?" en "why don't you know how to treat patients, then?". Ik kies voor iets neutralers, ga rechtop zitten en zeg tegen haar in mijn zwakke stem: "should I relax or should you relax?".

Ik sprong van een heuveltje, op een weg die bergaf gaat, had teveel momentum om in een keer stil te staan, kon nog van richting veranderen voor ik het ravijn in stortte, maar toch, twee seconden later markeert een plasje bloed de locatie van impact midden op het pittoreske bergweggetje. Tijdens het bijkomen heb ik een fantastisch uitzicht, ik ben blij dat ik mijn horloge niet aan had want die is net pas gerepareerd en die juwelier ziet me alweer komen bedelen om een nieuw glaasje, hij blijft niet bezig.

Het ziekenhuis is in ieder geval grondig. Vijftien röntgenfoto's, een echo, bloedtesten, etc, allemaal omdat ik gestruikeld ben?? Ik laat het me aanleunen, de Griekse economie mag best nog een stimulansje hebben, dan maar door mijn reisverzekering. De arts in opleiding zet de hechtingen. Er zit een kleine schram op mijn rug, wat de fuck, ze willen ook nog even mijn nieren testen? Ik onderdruk de neiging om te vragen of ze dit bij een local ook zouden doen. Ze zorgen nu goed voor me maar het voelt toch een beetje toerist uitmelken. Uiteindelijk hoef ik niet te blijven slapen en staan we klaar om te gaan. Ik heb geen gegevens anders dan mijn voornaam verteld dus ik zal wel direct een astronomische rekening moeten voldoen.

"How much is it, please?"

De surgeon waar ik het prima mee kan vinden op momenten dat ze me niet uitprobeert als SM partner antwoordt:

"Nothing. "

Ik niet snap. "No, the bill, I mean."

Ze zucht.."this is a public hospital, it's free, you don't get a bill, bye".

….

watch your thoughts for they determine your actions

watch your actions for they determine your habits

watch your habits for they determine your character

watch your character for it determines your destiny

(naschrift)

Of zoiets. Ik herinner die zinnen me vaag van een MBA-college over marketing of leiderschap (de ware MBA-er zal vragen: wat is het verschil?); Google vertelt me net dat mijn geheugen het vrij geparafraseerd heeft van Lao Tse. Ik zal betere gedachten denken. Sorry Griekenland. Jullie zijn geweldig. En heel lief voor sukkels zoals ik.

We proberen nog een paar dagen offline te zijn en te bezinnen op de laatste kind-loze maanden, hier bovenop een Grieks bergje met schitterend uitzicht en scherpe kiezels, Iris en ik. De enkele keer dat ik stiekem toch mijn mail check (gemiddeld 3 keer per uur, gisteren 1 dag niet en prompt bij gebrek aan adrenaline een andere manier verzonnen voor een kick: rit met de ambulance! (zie boven)) lijkt het er op dat de projecten harder en beter gaan zonder mij dan met mij. Wat heb ik toch een negatief zelfbeeld, nog steeds. Toch, het doet me wel aan een eerdere periode uit mijn carriere denken. Ik had een groot team en een opdracht die veel te moeilijk voor me was. Mijn tomeloos divergerende inzet en ongebreideld enthousiasme en heel veel overleg met stakeholders had als nadeel dat ik mijn team weinig leiding gaf en ze dus stuurloos nergens heen dobberden, onderwijl projectbudget verbrandend. Ja, mensen, ook Garmt heeft zo zijn uitglijders (zie boven). Ik mediteer deze week op het rustige vertrouwen in de toekomst van RJ; als ik zijn raad ter harte neem raak ik die haast vast wel weer kwijt.

Ik besluit met 2 spreukjes; eentje van RJ en eentje van Griekse collega Y.

Ik mopper over prognose, statistiek, studies, etc., RJ antwoordt: "Die studies gaan over grote groepen mensen die al dood zijn. Jij bent geen groep en ook niet dood."

Iris en ik komen aan boven op de berg in het Griekse hoogstgeheimeboutiquehotelletje. Daar wacht een verrassing: wijn en een kaartje van collega Y. met een spreuk uit Zorba the Greek: "I felt once more how simple and frugal a thing is happiness: a glass of wine, a roast chestnut, a wretched little brazier, the sound of the sea. Nothing else."

Happiness

Who wants to live forever

06/04/2014/in English, Updates /by garmt

Thrown to the ground, a piece of flying fur from her skin marks where stood alive and well a micro-instant earlier. The sound of the gun is so loud and at the same time inappropriately muffled for a life-taking event as this. Vegetarians and readers with a weak stomach may wish to skip this post.

The young deer's curiosity was her downfall; her instincts to run away interrupted by her desire to look at us, look right at us, eye contact… Paul's bullet hit her less than an inch from target, in and out, right through her, killing her near-instantly, faster even than you can sigh at your smartphone. After sawing open her sternum at the butcher we'll see that the impact of the shot broke six of her ribs.

Four hours later. We're packed up and ready to go. Another hunter asks: "Did you enjoy that today?". Paul answers, truthfully, "Enjoy, doesn't really cover the full range of emotions". We all laugh (why??) and drive off in our rented super-expensive Range Rover that I can't drive (something about the small print in the rental agreement – what's next, I can't even get life insurance anymore?!), in search of our next big experience.

Two days earlier. We sip whisky and stare at the fireplace in this Scottish castle that we're staying in on our way to Winston Churchill Venison. Uncharacteristically, I have not done _any_ preparation for this holiday so it only occurs to me now that we are really about to embark on a hunting trip. Where we potentially kill living beings. I muse that I'm not certain if I want to lose my innocence. I don't think I've ever killed a mammal before – the seed for my 11 year stint as a vegetarian was sown when I didn't want to help kill our own chickens. I don't want to close my eyes for any part of the process that goes before products I consume (good luck shopping at H&M, then, or taking life-saving drugs that were toxicity-tested on monkeys (that is, all live-saving drugs) but I digress). And for that same argument, that my friends remind me of, right there at the fireplace, I remember that refusing to kill but accepting meat as food is hypocrisy. Nothing wrong with hypocrisy, nations are founded on it, but I've lost that innocence the moment I ate dear steak so I might as well kill the animal, too. At least the ones that we'll hunt have lived a good life, the kill is clean and quick, there are way too many of them around, etc etc.

The last thing Angus says before we get out of the car is "and now we are silent". The car door closes and I am in a different world, immediately. Our guide has been hunting for 17 years and got his first kill 13 years ago. He's 24 and moves completely at ease, like he's strolling in the park. There's an absence of sound around him that makes me all the more aware of each decibel I produce. His gaze scans the horizon and one of the first things I notice, besides the fact that I notice everything in high-def, attuned to nature like I have not often been before (see footnote 1), is that everything looks like a deer. A tree stump at the horizon – that's not a deer. That sound – is not a deer. A bush that – no, is not a deer. We creep for an hour, I see more than 65,536 colors of moss and this forest is so beautiful that the walk alone is worth the drive. Then, Angus points to distant fog – look, deer! We're lying when we whisper "ah, yes, I see". Half an hour of creeping and crawling later and I can just see them run off through the scope of the gun – not certain that I'll kill if I shoot when they move (see footnote 2), so we go home with 0 shots fired. Still, it was a full hunting experience – so close to nature, so close to life, so close to death, I struggle to explain, but at least I get it. You can hunt in harmony with Nature.

The next morning it's Paul's turn to carry the gun, and he will prove his true alpha once again by not just being the only one of us that fires a shot but also by gutting the animal completely with his bare hands. When we arrive at the young doe we snap a quick picture. We are sad to see the corpse; we're closer here than anywhere to life and death is a part of that, but it's sad. Angus appreciates that. This guy is a crack at what he does; he is honest, open, friendly, compassionate, he doesn't mention my ALS once but still finds the perfect way to accommodate it. I believe that he enjoys guiding people even more than hunting itself. Wow. And the unthinkable occurs – we teach him something! After taking out the intestines and organs we propose to bring back the heart. He's eaten kidney and liver but really, heart? Yes. Let's try.

Huddled around the electric barbecue we feast on breakfast made of venison burgers (from the fridge), together with Winston Churchill himself (Angus' dad) and friends. It's time to throw on our hunting trophies; the liver, heart and kidneys that were inside a live deer just hours ago sizzle on the hot plate. And damned if it's not true: Winston and Angus agree that the pieces of heart are actually one of the tastiest pieces of deer they've ever eaten. I've been at enough three star restaurants (see footnote 3) to know: this, right here, right now, is what ambitious chefs try to echo in their liquidized smokescreens of cuisine: purity doesn't get more pure than this. And we're hear to experience it. And I know that it's 99.95% luck that I get to enjoy this. Have you seen American Beauty? Sometimes there's so much wonderful in the world that I'm afraid my heart will burst.

The next evening, we call the ultimate alpha-male: Kenyon, my brother in law, who used to hunt wild pigs with a knife. If that sounds like a joke, you try it, and if you're lucky enough to climb up the tree fast enough after the pig has killed your dog and comes for you, you may just live through it. Pigs are smart, remember. Anyway, we proudly tell him "WE WENT HUNTING AND SHOT SOMETHING!!!!!!"; it takes him just one question to put us in our place: "Was it bigger then you? No? Then it doesn't count".

Enough for today, damn it these hurting hands suck. Greetings from Crete, I am here with Iris and Zomer, and this story was about our previous holiday, with M and M (who shan't be named as his customers read my blog and I can't just go around sharing his penis size and favorite brand of champagne – apologies for that, honestly) and P.

Cheers all, time for dinner!

Footnote 1: Let me explain to you what kind of a nature child I am. One sunday, years ago, I'm kitesurfing. I wipe out and hit my head, hard. When I see again I see all white with one grey line perfectly vertical through my field of vision. My first thought, and I wish I was joking, but sadly, I'm not, is: my monitor is broken. I am lying in the North Sea, on my back, surrounded by waves, looking at sky and a line of my kitesurfing gear and I think: that must be a broken monitor, that grey line looks like a broken VGA card. I have nice pictures of me riding waves looking all cool with cool sunglasses and a grin on my face and a tattoo on my arm and a hot kitesurfing chick in the background, but I am a computernerd deep down, or at least I was.

Footnote 2: It would have broken the flow of the story there to say the truth, which was "I could barely get my eye lined up with the scope before they were out of sight".

Footnote 3: Some people think I boast too much on this blog. That's because they don't know me well enough. I just share what I enjoy, I leave out the stuff that's really boastworthy. Picture me saying this with a straight face.

Footnote 4: Our house is for sale – know anyone who's interested?

Footnote 5: Did you realize how appropriate that subject line is?

Footnote 6: pictures below.