One step closer

Aan de lezer de keuze – de versie van Linkin Park of U2? Nee, niet die van R. Kelly of Simple Minds. Of Shane Harper of Di-Rect of Yashin of The Waterboys of Only Seven Left of… Maar don't feel bad – ik had ook Spotify nodig om te weten dat er zoveel artiesten zijn die een nummer met deze titel hebben.

Dus. Deze gaat over toevalligheden.

Want, beste kijkbuiskleuter. De dag na het hatchen van het Italiaanse plan van mijn manager en ik kwamen we DIT tegen in de media. Toeval?

Dan. Een saaie werkweek tegemoet. Voor het eerst sinds jaren merk ik dat er punten op mijn todolijstje staan die daar blijven hangen. Tegenzin. Ik moet de Wellcome trust nog terugmailen. En Alice om funding vragen voor mijn team. En een beschrijving sturen over de scheidingslijn tussen het marktonderzoekproject en het marketingplan voor het fonds. Dit is niet goed – aanhikken tegen acties is vaak een signaal van je ziel dat je ergens naar vergeet te luisteren. Dus ik doe mijn best om mijn oren goed open te zetten. En dan let ik even niet zo goed op mijn omgeving en parkeer ik dit in dat met diterin. (voor de luie lezer: ik deukte de bumper van de duurste auto van de Zuid-as die werd bestuurd door de beste advocaat van Europa (twee jaar op rij)). Dat is een goede toevallige maandagmorgen. Gelukkig ben ik ONTZETTEND charmant. We hebben veel gemeenschappelijke kennisen – dat wil zeggen, ik noem een beroemde naam en zij is daar bevriend mee. Haar oudste zoon heeft kitesurfinstructie gehad van een van mijn beste vrienden en haar beste vriend heb ik net vorige week onmoet samen met Bernard en RJ. It's a small world after all zou misschien een betere song zijn voor deze blog. Anyway, twee dagen later zegt ze me toe dat haar hele sectie de Amsterdam City Swim meedoet voor mij, ik mail stotterend en blozend "eh dankjewel" terug en we zien elkaar over een paar weken weer. Jeetje.

Dinsdag was er niet zoveel bijzonders. We spraken met een fondsmanager die 800mln onder zijn beheer heeft (of heb ik daar al vaker over opgeschept?) en hij vindt ons plan nog steeds fabeltastisch genoeg om het onder zijn vleugel te willen nemen zodra we de eerste investeerder binnen hebben. Ik heb hem netjes uitgelegd dat we ontzettend dankbaar zijn en dat hij nu al de derde is die zoiets aanbiedt. De derde, zie ik net, is hoofd van een fonds met toevallig 170 milJARD. Hij weet vast wel hoe ons kleuterplannetje volwassen moet worden. Dus dinsdag was een beetje een saaie dag.

Woensdag, another day, another dollar. Edwin zegt – je moet even met Melle praten. Dus ik vertel hem ons verhaal. Het enige moment in ons gesprek dat hij even inzakt is als hij zich realiseert dat ik de fondsen waar hij me aan wilt voorstellen al ken. Gelukkig is hij niet voor een gat te vangen: Joh, dit moet Oprah horen, zegtie. Ja tuurlijk, zeg ik, ik bel haar wel even. Oh, je kent haar?, zegtie. Nee natuurlijk niet lul, zeg ik. Oh, mooi, ik ken haar man toevallig wel, zegtie, ik regel wel even een cameraman om je verhaal op te nemen en dan stuur ik het wel naar hem door, zegtie. En nog een paar connecties en favors waar ik wit achter de oren van word. Dankjewel Melle.

Donderdag. Ziekenhuisdag. Ook eerste dag van de week van de poezie en dus toevallig gedichtendag. Marga komt naast mijn bed zitten en leest de Nederlandse vertaling van If not for you voor. Straks mag ik weer naar mijn kapster – Jerry. Ik geloof echt dat zij vroeger een engel op aarde was. Met heel veel tato's.

Morgen vrijdag. Naar een fotograaf om lief te lachen. En een afspraak bij de coach. Vorige week de psychiater gehad, dan vertel ik: ik denk dit en dit, en ik voel dit en dit, ben ik al gestoord? En dan kijkt hij een beetje sip, weer geen business voor hem, ik ben gewoon normaal. Toevallig. DAT is dan wel weer bijzonder nieuws.

Dit soort updates moet er ook zijn, mensen. Volgende keer gaat het weer echt ergens over.