Grace

/in /by

Een heel album, zowaar, van Jeff Buckley. Ik moet uitkijken want voor je het weet heb ik de mooiste nummers opgebruikt. Hallelujah, in zijn uitvoering, bewaar ik nog even voor het best. Ik zat ooit met Francois in Kafe Belgie en we hoorden dit nummer. Hij zei iets in de trant van: als je zanger bent en je hoort dit nummer, dan weet je direct, dit is het allerbest mogelijke, dit KAN niet meer beter. Sindsdien staat het in mijn top-1. Het feit dat het mogelijk is dat personen als Lois Lisa Weetikveel het op TV ook mogen coveren geeft maar weer aan dat ze ondoorgrondelijk zijn, die wegen van god, verdomme zeg.

 

Saving grace. Saying grace. There but for the grace of … Grace under pressure. Grace anatomy (… I'm reaching here). Let me try to express my grace;

 

  • Ik zeg bijna geen dankjewel meer. Het begint fout te voelen – een woord als "dankjewel" is niet voldoende. Wat zeg je dan? Wat kun je zeggen? 2013 is ten einde, ik kijk achter en naast me en zie een berg geschenken en mooie momenten waar niets tegenop kan. Het is niet moeilijk om dit het beste jaar van mijn leven te vinden als je je ogen ook maar een nanoseconde open doet en om je heen kijkt. Dan is "dankjewel" toch een zinloos woord? Ja, misschien bij gebrek aan beter, maar toch… het begint zo oud te klinken. Dan zeg ik maar in een moment van arrogantie: ik ben gewoon heel gul met het uitdelen van het warme gevoel dat je iets goeds doet door deze strijd te helpen. Broeha…

​

  • There she goes, my beautiful world. Ooit dacht ik dat Nick de schoonheid van het leven aan het bezingen was. Roland leerde me naar de tekst te luisteren: het gaat ook over schoonheid, maar vooral over het feit dat inspiratie uit lijden voorkomt en dat hij wilt dat God hem wat lijden stuurt zodat hij weer mooie dingen kan gaan doen. If you have a field that don't yield, brother, get on up and hoe it. If you have a trumpet get on your feet and blow it. Dus hij heeft gelijk; dat doet ALS met me. En om terug te gaan naar het thema: Bedankt, ALS, dat je me bevrijdt van twijfel, van radeloosheid, dat je me een doel geeft, dat je me de inspiratie geeft to get up and hoe it, to get on my feet and blow it.

 

  • Reneke… Ik schreeuwde en krijsde toen ik merkte dat je komst niet tegen te houden was. Toen was je er, op het strand, in Spanje, en that was all I ever wanted. Jij, mijn grootste zwakke plek. Bijna take, take, take, werd het ("nooit genoeg" redelijk goed in een liedje gevat door Jack White, ik dwaal af). En toen zaten we ineens een avond lang onze jeugd door te nemen. Heel rustig. Echt, was dat zo en zo? Joh. Ik zag het dit en dat. En toen, met die en dat? Nooit geweten. Jeetje. Deed ik dat met jou? Deed jij dat met mij? Jeetje. Tsja. We komen bij het nu, we staan op. We kijken elkaar aan – voor het eerst in… ooit? daadwerkelijk als gelijken. Heel gewoon. Ik zeg nog: dit was misschien de laatste keer dat we face to face een echt gesprek konden voeren. Het gaat al anders en minder maar straks met een computerstem zal het nog minder zijn. Maar je moet terug. Dat je hier was is iets waar geen woorden voor zijn. Niemand bracht een groter offer. Van niemand had ik het liever ontvangen. Ik schreeuwde en krijsde toen je kwam. Nu je weggaat zal ik wel eventjes stil moeten zijn. Ik voel je naast me zitten op het kussentje.

 

  • I sit still for a full period and afterwards this comes out of my fingers in two minutes. It's not that pretty but I'm so glad to hear it from within. There's nearly nothing "me" about that thing, it's like Tom Waits says, these songs or poems, they're flying in the sky, and sometimes they pick a human, let's go through this guy. Or, Leonard Cohen, he is a real songsmith, he has worked for YEARS on some of his songs. Well, OK, that shows, and actually, jeez, I can stop mentioning myself in the same paragraph as God and Jesus, I'm not Kanye West I hope.

 

  • Schuldig voel ik me ook continu. Wat een zinloos mechanisme is dat. Aan het einde van het familieweekend kijk ik een aflevering Lucky Luke met Metis. Daarna doe ik een tukje op de bank. Word ik wakker: heeft Iris alles opgeruimd en de auto ingepakt. Gigantisch karwei. In haar eentje. En ik lig lekker te tukken. Wat een zak ben ik. Dus zeg ik niets. Want dankjewel zeggen bij mensen aan wie je het al ZO VAAK ZEGT voelt als erkenning voor jezelf dat je een dikke egoist bent omdat zij veel minder vaak reden heeft om dankjewel terug te zeggen. En ik ben dan wel ziek maar dat wilt niet zeggen dat je niet continu je stinkende best moet doen. Anders ben je dat tukje ook niet waard. En ondertussen ben ik alweer vier zinnen verder in mijn hoofd zonder dankjewel tegen haar gezegd te hebben. Zinloos.

 

  • Ik wil geen 'acknowledgements'-lijst ofzo gaan maken. Ik kan geen mails genoeg schrijven over de schoonheid van de beslissingen die mensen nemen. Collega's, vrienden, familie… En de scheidingslijnen worden steeds vager. Is Robbert Jan een vriend of een collega of een lotgenoot of niets van dat al of allemaal? Of bijvoorbeeld… Steph en Ronnie… We zagen Hurt van Nine Inch Nails met zijn drieen. Steph, er is echt niets dat ooit kan beschrijven hoe groot het is dat je er was, in fucking Pennsylvania, dat we er waren, dat we dat deden. Hoe raar het op dat moment ook voelde. Elke keer dat ik mijn NiN hoodie aantrek denk ik aan je(/jullie). Elke keer dat ik mijn nieuwe Macbook Pro aanraak denk ik aan je (behalve als ik porno kijk, because that would be weird).

 

  • Dus. Resumerend. Ik kan me de jaarvergadering in mijn hoofd zo voorstellen:

    • "All right mensen, welkom, laten we dit snel doen, we weten hoe het gaat. John, geef jij even een samenvatting van de concurrentie?"

    • "Well, we weten allemaal dat 2012 een tough year to beat was. Huwelijk, huwelijksreis, die vette deal met KPN, die overigens in 2013 goed mis ging zoals jullie weten, Brazilie met de boys, dus let's face it, misschien moeten we dit jaar maar -"

    • "Ja ho John, just the facts. We betalen je niet voor de mening. Wie gaat over 2013?"

    • "Ik, dit keer. Het lijkt me pretty fucking obvious, laten we hier niet lang over doen. Totale vrijheid gekregen, chille vakantie in Tarifa, veel mooie momenten etc etc, komop, we kunnen het blog er zo op naslaan, we hebben allemaal ons huiswerk gedaan, ik bedoel, een jaar waarin je in een week in zowel Oud Sluis als El Celler de Can Roca eet, hoe kan dat niet het beste jaar van je leven zijn"

    • "Ja. OK, good point. En dat ene akkefietje?"

    • "Je bedoelt dat laatste stukje goede nieuws? Nog een dag wachten, komop, onder NDA, je weet toch"

    • "Nee, ik bedoel… Je weet wel… Eh… Ja.. nou…"

    • "Ah, de ALS? Nou, daar kunnen we kort over zijn. Dit jaar is het allemaal nog wel meegevallen en we hebben het hier niet over 2015 of 2016. En al die andere shit was er niet eens geweest if it weren't voor die drieletterklootzak die we, mark my words, nog even heerlijk bevredigend gaan bevechten in 2014".

    • "…."

    • "Dus. All in favor? Mooi. 2013 opnieuw het beste jaar tot nu toe in het leven van Garmt. Kom, de borrel wacht."

 

Het is wat fragmentarisch, he, deze post. En een beetje 'dense', hij leest niet zo lekker weg dit keer. En wat lang. Ik had hier wel vier updates over kunnen doen. Er is wel een unifying theme maar er is nog niet echt een mooi duidelijk verhaal. Ik startte dit blog om drie redenen geloof ik: om het kwijt te kunnen, om mijn geliefden dichtbij te houden door ze te vertellen wat er gaande is. Ik krijg het idee dat dat wat lastig te volgen is de laatste tijd. Voor mij ook – ik ben de weg wel even kwijt geweest een paar weekjes, geloof ik. Uit de vragen die ik de laatste tijd krijg heb ik maar even een FAQ gemaakt; als je wilt weten hoe het nou toch "gewoon echt" met me gaat enzo, klik die sjit.

 

Tot volgend jaar!

Frequently Asked Questions 1.0

/1 Comment/in /by

Hoe gaat het nu met je?

Nou, nu, 30 december 2013, gaat het redelijk. Mijn rechterhand begint echt traag te worden, tikken doet een beetje pijn. Rukken lukt echt niet meer. Ja, weet je, jij zou het er ook zo vaak over hebben als je het niet kon, dus dat. Vooral heel moe verder. Druk. Ik slaap denk ik wel genoeg – ik word voor de wekker wakker. Maar wel continu moe. Van de riluzol of de emotionele intensiteit. Ik ben toch echt ziek aan het worden denk ik. Ook een beetje een buikgriepje onder de leden, bleah. Ik weet niet of ik tril van de koorts of de spanning of de fasciculaties, een rare gewaarwording. En sinds een paar dagen weet ik zeker dat mijn rechterbeen ook meedoet met ziek zijn. Mijn knie knikt raar. Ik zeg nog, ik had een hogere MTBF verwacht van je, maar daar had mijn UMN damage geen boodschap aan. Ik eet een beetje onsmakelijk in restaurants. Thuis ook. Praten tijdens de lunch gaat niet. In Januari start het volgende onderzoek, daar krijg ik een fitnessapparaat voor thuis waar ik drie keer per week aan moet, dan word ik in ieder geval weer wat minder dik haha. De proteinedrankjes zijn op wat is de inlogcode voor de website van dat ene bedrijf. Vorige week middenin een restaurant gehuild in de armen van mijn zwager – gelukkig is hij lekker groot zodat je je goed kunt verstoppen. In welke stad gaan we het bedrijf vestigen dat de oplossing voor ALS gaat vinden? Zoveel afleiding, het is lastig meters te maken. Ik ben moe… en toch lig ik wakker 's nachts. Ik hoorde laatst iemand zeggen dat ze 100% gezond mijn tempo niet eens bij zou houden – maar het voelt toch alsof ik maar een tiende doe van wat ik deed. Elke seconde telt. Elke seconde telt. I'll be fucking damned als ik er niet alles uit haal. I'm ranting now. Next question.

 

Waar ben je eigenlijk zo druk mee? (vaak gevraagd in een verbaasde stem – men verwacht dat ik thuis lekker zit te niksen nu ik "de kans heb"?)

Nou, in essentie, HIERMEE. En met het elk moment van de dag kiezen tussen de prioriteit van die vier. En met het verkopen van het huis (onzin, dat regelt Iris, ik hoef alleen maar even mee te beslissen). En het schreeuwen om hulp. En nog even op de weegschaal staan en doormailen naar de afdeling want donderdag moet ik weer een infuus en een MRI en dat is in Utrecht en hier in Elp hebben we geen weegschaal. En de driedaagse offsite workshop in het chalet in Geneve om het investeringsfonds op te starten moet nog even goed worden voorbereid – ik heb nog een week maar eigenlijk heb ik vrij. En ik ben bij zin 1262 van de 1500 bij het inspreken van de Engelse zinnen – stuk voor stuk fucking tongbrekers. Daarna moet ik met Nederlands beginnen – ook weer een uur of 30 werk denk ik. Ik wilde nog een blogpost schrijven. Niet vergeten geitenkaas te kopen voor de creme brulee. Die MD uit Azie achterna zitten dat ze eindelijk op de proppen komt met die beloofde researcher. De cameraploeg bedanken voor het filmpje van de eerste meeting over de inhoudelijke kant van Project MinE – precies, met deze man, het was een erg leuke meeting overigens. Ik denk dat we het onderzoek goed verder kunnen helpen.

 

Hoe gaat het met je vrouw?

Het is beter geweest. Ze heeft het zwaar met haar werk en ik ben ook de makkelijkste niet. Ik realiseer me elke dag wat meer dat zonder haar alles zinloos is. Ik weet niet of het raar is dit te zeggen maar ik ben heel blij dat ik degene ben die ALS heeft en niet andersom. Ik weet niet of ik het in me heb om zo goed voor iemand te zijn als zij is. Ze verdient zoveel beter in alles – ik wou dat ik het voor haar mocht gaan halen, maar ze is ook nog eens zo eigenwijs dat ze haar eigen gevechten wilt vechten.

 

Hoe gaat het met je familie?

Pfff… Kerst is lastig. Ik had naief gehoopt op een gezellig en mooi samenzijn. De schaduw die erover hing maakte het toch wat lastiger om ervan te genieten. Maar we zijn wel veel closer met zijn allen nu. Alleen over mijn vader maak ik me nog zorgen. Wie zorgt er voor zijn gevoelens als hij het zelf niet toe lijkt te staan?

 

En verder?

Kweeniet. Nog vragen? I'll answer anything, maar waarschijnlijk wacht je liever tot je me in het echt ziet. Als niet, stel ze hieronder.


 

This is what it feels like

/in /by

Armin van Buuren of zo? Net vaak genoeg geluisterd om het nog niet kotsbeu te zijn (drie keer dus). Maar misschien is dat wel het thema van dit blog. This is what it feels like. What "it" is this? Jaaaaa…. Ik lees trouwens net de lyrics voor het eerst ook. WTF – gaat dat over liefdesverdriet? Niet de bedoeling. Hou het maar even bij "this is what it feels like ooh oh oh oh ooooh orgastisch geluid".

 

I see a darkness. Van Bonnie Prince Billy. Van het ene uiterste naar het andere. U kent het misschien van Johnny Cash, die het coverde op American Man III, u weet wel, van die reeks, (Johnny's versie staat dus wel op spotify, die van BPB niet). Die JC covers zijn bijna allemaal wel amusant maar hebben eigenlijk geen andere functie dan een wegwijzer te zijn voor het grotere publiek naar de echt goede nummers op deze wereld. Want u dacht toch niet dat hij Hurt geschreven had, voordat Trent Reznor wereldberoemder was dan die ouwe neppert?

 

Het is lastig schrijven over depressieve shit als je net een heerlijk gesprek met je vrouw hebt gehad. Dat heeft ze dus maar weer mooi verpest! Ha. Het ging dus over I see a Darkness. Dat had de titel van de vorige blog moeten zijn. Dat nummer speelt zich af, ik denk, op twee barkruks met een goede vriend. Niet helemaal maar toch. Er zit schoonheid in de Vestingbar, in de Van Velsen, in Kafe Belgie, in godverdomme heb ik het alweer over schoonheid. Anyway, als je je aangesproken voelt, als ik tussen mijn 18e en mijn 30e bier met je heb gedronken tot na 03.00u, of een keer in de Louis Hartlooper en je nu kaal bent en een baard hebt, dan gaat dat nummer dus over ons. Lees de lyrics, Bonnie doet het beter dan de rest.

 

Ja, ik heb niet zoveel te melden dit keer. Ik had allemaal depressieve shit over te brengen, maar als je dan ineens zo opgewekt bent als de tyfus is de adem goed uit je longen geslagen.

 

Verwacht veel updates de komende dagen – er is een hoop te vertellen!

I can’t think of a good song today.

/in , /by

Take note – this post was in the editing room for a few days. I don't feel like the story below anymore but it was reality when I wrote it.

 

So a few weeks ago I was writing a post in my head, a nice way of wording that this is really the best year of my life so far, ain't it great, I don't have to work anymore, we've had such a good holiday, work is nice, etc etc etc. And then there's a thud. A dull, damped sound, for instance, made by your head as it hits the pavement when you fall off the back of a scooter. The thud of the wooden shoe kicking your stomach, when the farmer catches you, when just a second earlier you were exhilarated by the idea of getting away with the apples you stole from his orchard. Or the metaphorical thud that I announce myself, when, 19 years of age, I sit sweating at my table in a gym hall, trying and failing the Calculus I exam for the third time. Admitting defeat and realizing that University was not it for me. Thud. At that thud, I actually said "fuck it" out loud, got up, gave my empty answer paper to the professor, got on my bike towards the Hogeschool and bluffed my way into a full year of free credits so I could continue doing what I did best: not studying.

 

The past two weeks have been a bit rough. I might as well say: the worst so far. Yeah, it all finally became a bit too much. Redoing the house (well, Iris is organizing that) and thinking about buying a new place to live and of course there's trouble at work always and the investment fund is going great if we just get Mr. Branson on the phone but those assholes at the car repair shop didn't adjust the steering wheel and we need to schedule the delivery of the fitness machine for that second part of the third research project we're participating in and what's the password for the site where we order the special ALS food and what about the budget for the documentary we need to arrange that quick and oh shit my aunt from France is in town but wait I haven't seen Francois at all yet and meanwhile my hand is getting worse and shit that pillow is in the wrong corner of the couch I got to call someone to ask to move it back for me as I don't have the time to do it myself fuck shit damn it why do I forget to call Iris when she's made dinner and I'm running four hours late if she's the most important thing in my life how can I treat her so bad and things keep changing so fast today we're at the revalidatiearts and listing everything that's wrong (not even all of them, half the stuff that's wrong is too embarassing to talk about) and that makes me cry but I only have ten seconds to do so since our next appointment is waiting so I man the fuck up and breathe those tears away but what kind of an example is that if I show Iris that emotions are a thing to suppress and…

 

It's like snowboarding down a mountain, going faster and faster, speeding like crazy, until you start to realize you're going too fast, you can't keep standing, the fun is gone, you know it's going to hurt, only a matter of seconds before you really lose control and keel over so fast you can't even close your eyes and you're going to eat snow. In this process of going out of control and feeling beat up from all sides (my brain is like a giant bruise, even though I just spent a week giving it the best maintenance I can think of!?!) I try to cling to Invictus: I am the master of my fate, I am the captain of my soul. I do this to myself. My head bloody but unbowed. Until the thud comes, like a bell, and you're not even sure if it's the end of one round or the beginning of the next…

 

The thud is when Iris says, thursday evening, very matter-of-factly, in a harsh voice: "Well. This situation has obviously changed us both."

 

Me thinking: fuck no. Please don't. I can take anything but not this. I can't change you back and I can't change this situation enough to keep the fairytale alive that you have always been to me. Please don't change from that never-ending always-flowing spring of life energy and joy that I have lavished myself upon so rich and selfishly. Yes, I work so much, but it's, well, like my life depends on it, and I work so much less than before, and as I make the argument I shut up as I realise there is no excuse. What is this – some devil dilemma, you can save either your marriage or your life? I know which one I'd rather have (don't even guess, please, I'm too selfish to want a life without her) but why not both? This is where I find out that the disease is indeed Mr. Smith but I'm not talented enough to be Neo. Hey, as long as I tried my best, I can live with the knowledge that I'm not good enough to win this fight. And yes, you sarcastic son of a bitch voice inside that always questions me, I _did_ try my best. I am trying my best. I'm pushing at each and every direction so hard that either the seams are starting to tear or that the scene gets so ugly that I'd rather give up than go that far. There are worse things than dying, I know 'coz I've done 'em. So stop pushing before it gets real ugly and look around and see where you stand. I know that I don't have that much room left to push and that I better turn around quick and do whatever I can to start making my peace, or something? Huh? The fight isn't that important, if I didn't even take the time to thank all the friends and family who wrote to give me support, if I forget to call Iris that I'll be home late, what kind of a person am I then, if… etc. A small taste of desperation right there. But I have a chance! Yes I do. Just like your next door neighbor has a chance to become immortal. Didn't you see The Fountain?

 

Bottom line is – Iris is right. We are changed by this situation. And we both don't like how the other one has changed. The irony is that this is not even an uncommon problem. So our life isn't carefree anymore – big deal, ask any unemployed soul with a family and a mortgage how easy life is. We don't have time for anything – did I ever talk to parents of young kids? I'm just not happy because my life didn't turn out the way I thought it would. Hey, Garmt, join the fucking club, OK? Life sucks get a fucking helmet. Denis Leary right there. Which serves to remind me that whining about how bad life is is something to laugh at. Phew. OK. That was close. I needed an escape from that spiral. Count on cynic Denis to pull you out. Ha! Did you see that? I really let myself go there. Purely for illustrative purposes. Don't worry, you can go back to your routine, we're fine, really, nothing wrong. Just some wild thoughts that had been bugging me for the past few weeks that were a little bit scary to deal with. There's enough fine news in the pipeline to go back to writing that "this year is the best of my life!"-post.

 

…

 

I hope. 'coz I still can't shake the feeling that that 'thud' was me waking up to a world where some change has taken place at some fundamental level that is way, way worse than slowly losing control over your muscles and dying.

 

See you all next week for a better post people, I'm going to step back out on to the stage.


 

Every breath you take

/in /by

… I'll be watching you. Sting zei het al in een interview; het is een claustrofobisch nummer, niks geen liefdesliedje. Net als The Edge van U2, in een interview over One: "Some people play that song at their wedding. I go, dude, did you listen to the lyrics? It's not that kind of song.".

 

Dus – every breath I took, I was watching me. Weer een hele week zitten op een kussen. Sesshin. Als je dat de eerste paar keer doet, doet dat vooral pijn. Je knieen, je rug, alles gaat pijn doen als je 10 uur per dag op een kussen stilzit. Ondertussen is mijn lijf daar wel aan gewend – geen pijn meer, ik heb sesshins meegemaakt die als een lichte droom voorbij gingen en waar je helemaal ververst wakker uitkomt. Dit keer was het andere pijn. Je doet alles samen, alles in stilte, alles in ritueel in zo'n week. Ik dit keer dus niet – mee-eten met de groep lukte niet (te langzaam en eetstokjes met mijn rechterhand is geen doen). Ik sliep meer dan de rest (als ik om 05.30 de zendo binnenkwam zat de rest er al twee uur). En: elke. beweging. die. je. maakt… confronteert je met hoe die beweging anders is dan alle andere jaren dat je dit deed. Ik heb mijn ziekte van dichtbij leren kennen dit keer. De eerste dag moest ik zo hard huilen, wat ik zo geluidloos probeerde te doen, dat ik me verslikte en bijna stikte. Zonder de omhelzing van mijn mede-zennie die alleen maar "ademen." zei, en met me mee-ademde, was ik misschien NU al dood geweest. Ha! Wat een grap was dat geweest. ALS hebben en dan doodgaan van de tranen.

 

En dan, midden op de dag elke dag, de mettasutta. De sutra of loving kindness. Na de theeceremonie dragen we die met z'n allen voor. Een soort van recept voor vrede, de eerste zin is: "this is how one who strives for happiness / and wants to reach that quiet place should act". OK, bring it on, denk je dan. Volgende zin: "One should be able, upright, and free from pride". OK, two out of three is niet slecht. For now. Verder. Vijfde zin: "unbusy, modest and intelligent". Well, een van de drie heb ik nog, OK, het wordt al lastiger. "Easy to please, soon to satisfy". Hm. Wat is dit voor kutsutta. Nog vijf zinnen verder en ik wil roepen: "JA, IK SNAP HET. Als je gelukkig wilt worden: WEES GEEN GARMT.". Kortom, het was een gezellige sesshin dit keer. Alleen mede-zennies zullen snappen waarom ik zeg: als ik volgend jaar nog kan, ga ik weer.

 

Vandaag weer aan het werk. Sorry, vrienden, dat jullie zo weinig van me horen en dat ik zo afwezig ben. Het werk heeft even (teveel) voorrang gekregen. Maar, toch, er ligt zo onderhand een mooi en duidelijk plan, ik herhaal: ik heb hoop. Ik kan nog niet teveel in details treden… Maar het is eigenlijk heel simpel:

"So, guys, what do we need?"

… "Well, let's start with money."

"OK, good idea. How much?"

"Eh… Let's start with 100 million, that ought to get us somewhere."

"OK. Where do we get that?"

"Ehr… Richard Branson? A pension fund? A bunch of venture capitalists?"

"Allright. I note down three action points: John, you get Richard Branson on the phone and convince him. Jack, you find out whose job it is to decide where a pension fund invests makes its long-term investments. Jones, you take care of the venture capitalists? Jeff, you figure out how we make a working business case to get some return on that money. Something with competitive differentiation and unique advantage and ROI percentage points that some investor says we need, and then you work the case towards it, ok? OK, see you all next week."

(next meeting)

"So, what are we going to spend that money on?"

"Well, we found this list of all the companies in the world that are working on ALS."

"Good. What's wrong with them that they haven't found it yet?"

"Well, I don't know."

"Allright, that's your homework. See you next week"

En geloof het of niet, maar door zo te denken kom je dus wel tot oplossingen. Noot – ik oversimplificeer hier maar een heel klein beetje, en ik wil absoluut geen credits naar mezelf toe-eigenen die me niet toekomen (de meeste goede ideeen komen van anderen, buiten Accenture (RJ/BM/etc), ik probeer ze alleen te helpen het wat te versnellen ofzo, dit denkproces wat ik schets is ook niet van mij, het is alleen de manier hoe Gib me nu heeft geleerd te denken – ik blijf vooral roepen dat ik tot nu toe nog nul heb gerealiseerd, en dat ik helemaal geen tijd en energie heb om het in te realiseren, maar het begint wel op een idee en een plan te lijken, en als je dat hebt, dan is dat genoeg – ons verhaal opent de deuren, het idee wint de harten, de spreadsheet overtuigt de bean-counter, en hop, het plan kan uitgevoerd worden. Ik dwaal af.). Dus – simpel. Waarbij ik ook de woorden van mijn coach hoor echo'en: Simple, but not easy. True dat. 

 

Tot binnenkort, vrienden!