Rumours of my (career) death have been greatly exaggerated

Ik kan even niet opzoeken wie dat zei, ja, Jean-Luc Picard (charsmatisch en glanzend (kaal) vertolkt door Patrick Stewart) in die ene aflevering van Star Trek: The Next Generation, waarin ze aangevallen worden door de Borg, en hij dus toch niet dood blijkt, dan zegt hij het ook, maar het is vast een quote van een ander, maar ik weet dus niet welk ander. Maar het is dus greatly exaggerated, dat mijn carriere al voorbij is. Iedereen die ik na maandag sprak zei: hoe voelt dat nou, niets doen? Dat is kennelijk wat mensen verwachten dat je gaat doen als je niet meer hoeft. I’ve got news for you, pal – als je werkt voor het geld kun je beter drugs gaan dealen. Minder moeite en meer doekoe op de bank. Als bonus wordt er nog een mooie televisieserie over je gemaakt. Voor wie hem dus nog niet gezien heeft: Breaking Bad is echt de shit.

Er worden druiven verbouwd in Schouwen-Duiveland. Ik mocht net kiezen uit vier witte wijnen en toen ik dit hoorde moest ik het wel proberen. Ging prima met de tonijntartaar, beurre blanc, verse postelein en rodebietenschuim. Na de lunch ging ik lekker liggen om te tukken en over anderhalf uurtje landen we al in Chicago. Een week lang Strategy College, alwaar ik in de leiderschapscursus mijn verhaal mag gaan vertellen aan strategie-partners van overal ter wereld, daarna naar New York om “HEE!!! HOI! JULLIE OOK HIER!” tegen Stephan en Ronnie te zeggen en dan naar Pennsylvania om Nine Inch Nails te zien. Vervolgens lunch met Mary en koken bij Matthew en Lorraine. Tot dusver is er nog niet heel veel verschil met het werkende leven en het “je hoeft niet meer te werken”-leven… want tussendoor knallen de 6AM conference calls gewoon lekker door. Ik wil een stoel, een sigaar, een lege agenda en een LP van Miles.

Als het tijd is om een update met bulletpoints te gaan doen weten jullie allemaal dat de rust van de vakantie er snel doorheen gespoeld is. Aldus:

• De clinical trial is gestart! Afgelopen donderdag eerste infuus. Placeboeffect van water is vast ook nuttig.

• Ergens in de toekomst zal een nepstem nodig zijn. Een computerstem. Die kun je laten maken op je eigen stem maar dan moet je hem wel zo vroeg mogelijk inspreken. Er zijn twee soorten: een commodore c-16 met tapedrive die nog door Ad Visser gebruikt werd om de lyrics van het eerste concert van Kraftwerk in te zingen en eentje die wel fijn is en DUS niet vergoed wordt en DUS 10k euro spaargeld kost. Hoe ijdel ben ik?

• Maybe things will be better, in Chicago. Als Tom Waits het zegt, hoe kan het dan niet waar zijn? Als Iris er niet is is het niet beter. Dan kun je wel stoer doen over lekker business class vliegen. Ja, dat dan weer wel. Ts.

• Ik ga niet rectificeren maar ik ga wel zeggen: Reneke mag ook op de lijst van nobelprijsplekhouders. Voor zover dat nog niet duidelijk was. We hebben het bijgelegd.

• Ik las een paar andere blogs van ALS-patienten (de concurrentie, zeg maar). Nou, daar had ik snel genoeg van, zeg. Jezus. Niet zo van: oh wat confronterend oh wat errug, gewoon zo van: ja dit wil je toch niet lezen. Toch zie ik mezelf straks net zo schrijven: mopperend over de drempel waar je rolstoel niet overheen kan, vaag mijmeren over de eenheid van het heelal en vloeken op de FDA dat ze patienten vermoorden met hun nazipraktijken. Waarschuwt iemand me als ik ook zo word? Waarschuwt iemand de persoon die me nu al gaat waarschuwen?

Nou, laatste todo voor deze week: leren accepteren dat de mogelijkheid dat we de cure _NIET_ op tijd vinden toch aanwezig is. Volgens sommigen is de kans daarop zelfs groter dan de kans dat ’t middel wel op tijd gevonden gaat worden. Hey, denk ik dan, als er witte wijn uit Zeeland kan komen, dan zijn de wonderen de wereld nog niet uit, toch? Hope. It’s not a strategy.